Eastern Redbud

Cercis canadensis ye una especie arbórea de la familia de les lleguminoses Fabaceae, subfamilia Caesalpinioideae, xéneru Cercis, orixinaria del este de Norteamérica dende Ontario meridional, Canadá, escontra'l sur hasta'l norte de Florida, Estaos Xuníos

Descripción

Trátase d'un parrotal grande o árbol pequeñu, que crez hasta los 6-9 metros con un anchor de 8–10 m. Por regla xeneral, el tueru ye curtiu, de cutiu retorcigañáu tueru y les cañes estiéndense. Un árbol de 10 años d'edá, polo xeneral, va tener alredor de 5 m d'altor. La corteza ye de color escuru, castañal acoloratada, llisa, más tarde escamosa con crestes un tanto evidentes, dacuando con mancha color marrón. Les ramines son delgaes y en zigzag, cuasi de color negru, con llurdios lenticeles más clares; de primeres tienen un color castañu polencu, depués escurécense. La madera ye de color castañu acoloratáu escuru; pesada, dura, non fuerte. Los biltos d'iviernu son bien pequeños, arrondaes y de color coloráu escuru a castañal. Les fueyes son alternes, simples, en forma de corazón o llargamente ovaes, colos cantos enteros , de 7–12 cm de llargu y son amplies, delgaes y como de papel, y pueden tener un viesu llixeramente velloso. Salen de la yema doblaes a lo llargo de la llinia de la nervadura central, verde escuru, cuando tán dafechu desenvueltos convertir en llises, de color verde escuru percima, más pálidu per debaxo. Na seronda tórnense de color mariellu claru y brillosu. Pecíolus delgaos, cilíndricos, ampliaos na base. Estípules caduques.

Les flores son vistoses, de color magenta rosáu de claru a escuru, de 1,5 cm de llargu, qu'apaecen en recímanos de marzu a mayu, en tarmos desnudos primero que les fueyes. Perfectu color rosa, tien de 4 a 8 xuntes, en fascículos qu'apaecen nes axiles de les fueyes o pola caña, dacuando nel mesmu tueru. El mota ye de color coloráu escuru, acampanáu, oblicuu, con cinco dientes, inxeríos na yema. La corola ye papilonácea, con cinco pétalos, cuasi iguales, de color rosa o de color rosa, el pétalu cimeru más pequeñu, zarráu nel so orixe poles nales, y arrodiáu polos pétalos de quilla más amplios. Tien 10 estames, ensertaos en dos fileres nun discu delgáu, llibre, la fila interior más curtia que les otres. El pistilu ye un ovariu cimeru, ensertáu de forma oblicua na parte inferior del tubu de la mota, estipitado; estilu carnosu, curváu, na punta tien un estigma obtusu. Les flores son polinizaes poles abeyes de llingua llarga como les abeyes d'arándanos y Xylocopa virginica. Les abeyes de llingua curtia, aparentemente, nun puede algamar los nectarios.

El frutu ye como una llenteya, esplanáu, secu, marrón, desigual y oblongo, agudu nos estremos. Estruyíu, con puntes de los restos del estilu, 5–10 cm de llongura que contienen granes planes, elíptiques y de color castañu 6 mm de llargu, que maurecen d'agostu a ochobre. Pueden faese granar per primer inmersión n'agua fervida (99 °C) (bien caliente) mientres un minutu y depués echar nuna olla (ensin ferver les granes); cotiledones ovalaos y planos.^[2]

Crez rápido. Na naturaleza, ye un árbol nativu frecuente nel sotobosque, en montes y sebes mistes. Les fueyes son consumíes poles gates de dalgunos lepidópteros, por casu, Automeris io. Munchos árboles son maneros y nun producen nengún frutu.

Distribución

Alcuéntrase nes tierres baxes riques en tol valle del ríu Mississippi, va crecer a la solombra y, de cutiu conviértese nuna trupa maleza nel monte. Bien abondosu en Arkansas, Oklahoma y nel este de Texas. Ye malo d'atopar más al norte.

Ye difícil que creza escontra l'oeste, como en Kansas occidental y Coloráu, pos nun hai abonda agua. El so parte más septentrional de la área de distribución ye'l sur de Nueva Inglaterra. Crez bien nel estáu de Nueva York, en Nueva Jersey y escontra el sur.

Usos

Los nativos americanos consumíen flores crudes o fervíes de Cercis canadensis, según les granes turraes. En delles partes del sur de los Apalaches, les ramines verdes del Cercis canadensis utilícense como condimento pa la caza como'l venáu y la zarigüeya. Por cuenta de esto, nestes zones de monte dacuando conozse al Cercis canadensis como spicewood tree ("árbol de especia"). Los componentes nutricionales nes partes comestibles del C. canadensis son:

• l'estractu de la flor contién antocianinas,
• les granes verdes en desenvolvimientu contienen proantocianidas, y
• ácidos linoleico, alfa-linoleico, oleico y palmítico tán presentes nes granes.^[3]

Tamién se planta enforma como árbol ornamental paisaxísticu.

El Cercis canadensis ye l'árbol del estáu d'Oklahoma.

Taxonomía

Cercis canadensis describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 374. 1753.^[4]

Etimoloxía

Cercis: nome xenéricu que remanez del griegu antiguu "kerkis", que designaba al Ciclamor.

canadensis: epítetu xeográficu qu'alude al so localización en Canadá.

Variedaes

• Cercis canadensis var. mexicana (Britton & Rose) M.Hopkins
• Cercis canadensis var. orbiculata (Greene) Barneby
• Cercis canadensis var. texensis (S.Watson) M.Hopkins

Sinonimia

var. mexicana (Britton & Rose) M.Hopkins

• Cercis mexicana Britton & Rose

var. orbiculata (Greene) Barneby

• Cercis arizonica Rose ex N. N. Dodge
• Cercis occidentalis var. orbiculata (Greene) Tidestr.
• Cercis orbiculata Greene

var. texensis (S.Watson) M.Hopkins

• Cercis reniformis A.Gray^[5]

Ver tamién

• Terminoloxía descriptiva de les plantes
• Cronoloxía de la botánica
• Historia de la Botánica
• Carauterístiques de les liliacees

Referencies

Bibliografía

1. CONABIO. 2009. Catálogu taxonómicu d'especies de Méxicu. 1. In Capital Nat. Méxicu. CONABIO, Mexico City.
2. Correll, D. S. & M. C. Johnston. 1970. Man. Vasc. Pl. Texas i–xv, 1–1881. The University of Texas at Dallas, Richardson.
3. Cronquist, A.J., A. H. Holmgren, N. H. Holmgren, Reveal & P. K. Holmgren. 1989. Vascular Plants of the Intermountain West, U.S.A., FABALES. 3B: 1–279. In A.J. Cronquist, A. H. Holmgren, N. H. Holmgren, J. L. Reveal & P. K. Holmgren (eds.) Intermount. Fl.. Hafner Pub. Co., New York.
4. Fernald, M. 1950. Manual (ed. 8) i–lxiv, 1–1632. American Book Co., New York.
5. Gleason, H. A. 1968. The Choripetalous Dicotyledoneae. vol. 2. 655 pp. In H. A. Gleason Ill. Fl. N. O.S. (ed. 3). New York Botanical Garden, New York.
6. Gleason, H. A. & A.J. Cronquist. 1991. Man. Vasc. Pl. N.Y. O.S. (ed. 2) i–910. New York Botanical Garden, Bronx.
7. Great Plains Flora Association. 1986. Fl. Great Plains i–vii, 1–1392. University Press of Kansas, Lawrence.
8. Isely, D. 1990. Leguminosae (Fabaceae). 3(2): xix, 1–258. In Vasc. Fl. S.Y. O. S.. The University of North Carolina Press, Chapel Hill.
9. Radford, A. Y., H. Y. Ahles & C. R. Bell. 1968. Man. Vasc. Fl. Carolinas i–lxi, 1–1183. University of North Carolina Press, Chapel Hill.
10. Schwegman, J. Y. 1991. The Vascular Flora of Langham Island, Kankakee County, Illinois. Erigenia 11: 1–8.

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Cercis canadensis.
• Cercis canadensis Grandes fotografíes ya información Morton Arboretum acc. 380-88-6
• Imáxenes de Cercis canadensis bioimages.vanderbilt.edu
• NCRS: USDA Plants Profile: Cercis canadensis

• 

  Biltos preparaos p'abrir a mediaos de marzu.

• 

  Flores a principios de mayu nel Xardín botánicu de Longwood.

• 

  Un raru exemplar blancu floriando a principios d'abril nel Xardín Botánicu de Misuri.

• 

  Fueya y frutu a mediaos de xunu nel Arboretum Paisaxista de Minesota.

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.