Die Heuningvreters, of Meliphagidae, is ’n groot en uiteenlopende familie klein tot middelslagvoëls wat die genera Epthianura, Myzomela, Philemon, Anthochaera, Manorina en Melidectes insluit. Hulle kom veral in Australië en Nieu-Guinee voor, maar word ook aangetref in die Pasifiese eilande tot so ver oos as Samoa en Tonga, en die eilande noord en wes van Nieu-Guinee. Nieu-Seeland het twee spesies, die toei en klokheuningvreter, en Bali het net een.[2][3]
Daar is altesaam 187 spesies in 50 genera, waarvan rofweg die helfte inheems aan Australië is en die meeste van die ander in Nieu-Guinee voorkom.[4] Hulle vorm saam met hul naaste verwante, die Maluridae, Pardalotidae en Acanthizidae, die superfamilie Meliphagoidea, wat vroeg in die evolusionêre geskiedenis van die sangvoëls Passeriformes ontstaan het.[5] Hoewel die Heuningvreters baie soos ander nektarvretende sangvoëls oor die wêreld heen lyk en optree, soos die suikerbekkies en basterheuningvoëls, is hulle nie verwant nie en die ooreenkomste is vanweë samelopende evolusie.
Die omvang van die vennootskap tussen Heuningvreters en Australiese blomplante is onbekend, maar dit is moontlik aansienlik. Baie Australiese plante word deur Heuningvreters bestuif, veral die Proteaceae, Myrtaceae en Ericaceae. Hulle is waarskynlik in ander gebiede net so belangrik.
Heuningvreters vreet óf nektar óf insekte óf vrugte, of ’n kombinasie van nektar en insekte.[6] Anders as die kolibries van Amerika, is Heuningvreters nie aangepas om in die lug te hang nie, hoewel kleiner lede van die familie wel soms soos kolibries in die lug hang om nekter te versamel. Baie genera het hoogs ontwikkelde tonge, wat gerafel en met hare toegerus is om vloeistof vinnig op te suig. Daarvoor word die tong vinnig en herhaaldelik in die blom ingesteek.
Alle of feitlik alle Heuningvreters vreet ook insekte. Sommige voëls vul hul dieet met ’n bietjie vrugte aan en ’n paar spesies vreet heelwat vrugte,[7] veral in tropiese reënwoude en halfdroë struikvelde. Oor die algemeen vreet Heuningvreters met lang, dun snawels meer nektar en dié met korter snawels minder, maar feitlik almal vul hul dieet met ekstra insekte aan wanneer hulle broei om hul proteïeninname te verhoog.
Die Heuningvreters, of Meliphagidae, is ’n groot en uiteenlopende familie klein tot middelslagvoëls wat die genera Epthianura, Myzomela, Philemon, Anthochaera, Manorina en Melidectes insluit. Hulle kom veral in Australië en Nieu-Guinee voor, maar word ook aangetref in die Pasifiese eilande tot so ver oos as Samoa en Tonga, en die eilande noord en wes van Nieu-Guinee. Nieu-Seeland het twee spesies, die toei en klokheuningvreter, en Bali het net een.
Daar is altesaam 187 spesies in 50 genera, waarvan rofweg die helfte inheems aan Australië is en die meeste van die ander in Nieu-Guinee voorkom. Hulle vorm saam met hul naaste verwante, die Maluridae, Pardalotidae en Acanthizidae, die superfamilie Meliphagoidea, wat vroeg in die evolusionêre geskiedenis van die sangvoëls Passeriformes ontstaan het. Hoewel die Heuningvreters baie soos ander nektarvretende sangvoëls oor die wêreld heen lyk en optree, soos die suikerbekkies en basterheuningvoëls, is hulle nie verwant nie en die ooreenkomste is vanweë samelopende evolusie.
’n Vroulike Acanthorhynchus tenuirostris.Die omvang van die vennootskap tussen Heuningvreters en Australiese blomplante is onbekend, maar dit is moontlik aansienlik. Baie Australiese plante word deur Heuningvreters bestuif, veral die Proteaceae, Myrtaceae en Ericaceae. Hulle is waarskynlik in ander gebiede net so belangrik.