’n Kalkoen is ’n groot voël in die genus Meleagris wat inheems aan die Amerikas is. Die mannetjies van albei spesies het ’n kenmerkende vlesige uitgroeisel of lel wat van die bokant van die snawel hang. Hulle is van die grootste voëls in hul soort. Soos die geval is met baie lede van die orde Galliformes, of Hoendervoëls, is die mannetjies groter en baie kleurryker as die wyfies.
Kalkoene val in die familie Phasianidae (fisante, patryse, korhoenders en hul verwante) in die orde Galliformes.[1] Die genus Meleagris is die enigste oorlewende genus in die subfamilie Meleagridinae.
’n Paar kalkoene is van fossiele af beskryf. Die Meleagridinae is van die vroeë Mioseen (sowat 23 miljoen jaar gelede) af bekend, met die uitgestorwe genera Rhegminornis (vroeë Mioseen) en Proagriocharis (laat Mioseen / vroeë Plioseen). Eersgenoemde was waarskynlik ’n basale kalkoen en die ander een ’n meer kontemporêre voël wat nie baie soos bekende kalkoene was nie; albei was baie kleiner. ’n Kalkoenfossiel wat nie tot Meleagris behoort nie, maar ’n soortgelyke voël was, is van die laat Mioseen af bekend.[3] In die moderne genus Meleagris is ’n hele aantal spesies al beskryf, want kalkoenfossiele is taamlik sterk en volop, en daar is groot verskille tussen individue. Baie van hierdie veronderstelde fossiele spesies word nou beskou as junior sinonieme. Een van hulle, die Kaliforniese kalkoen, Meleagris californica, het onlangs genoeg uitgesterf dat hulle nog deur vroeë menslike setlaars gejag is.[4] Daar word geglo hulle het uitgesterf weens die gesamentlike druk wat veroorsaak is deur menslike jagters en die klimaatsverandering aan die einde van die laaste ystyd.[5]
Die mens gebruik die spesie Meleagris gallopavo vir hul vleis. Hulle is van minstens 800 v.C. deur die inheemse volke van Meksiko mak gemaak. Hulle is teen 200 v.C. óf na die Suidwes-VSA uitgevoer óf ’n tweede keer mak gemaak deur die plaaslike inheemse volke. Die kalkoene is aanvanklik aangehou vir hul vere, wat in seremonies gebruik is en om klere en komberse te maak.[6] Hulle is teen omstreeks 1100 n.C. die eerste keer deur Noord-Amerikaners vir hul vleis gebruik.[6] In vergelyking met wilde kalkoene word mak kalkoene selektief geteel om groter te wees vir hul vleis.[7][8] Kalkoene word dikwels op fees- en spesiale dae soos Kersfees en Danksegging geëet.[9][10]
’n Kalkoen is ’n groot voël in die genus Meleagris wat inheems aan die Amerikas is. Die mannetjies van albei spesies het ’n kenmerkende vlesige uitgroeisel of lel wat van die bokant van die snawel hang. Hulle is van die grootste voëls in hul soort. Soos die geval is met baie lede van die orde Galliformes, of Hoendervoëls, is die mannetjies groter en baie kleurryker as die wyfies.
El pavu[1][2][3] (Meleagris) tamién conocíu como guajolote,[4] ye un clado d'aves galliformes de la familia Phasianidae qu'inclúi dos especies qu'habiten n'América. El pavu común o gallipavo[5][6](Meleagris gallopavo) ye nativu d'Estaos Xuníos y Méxicu; ente que'l pavu ocelado o de monte,[7] tamién llamáu kuts en llingua maya,[8] ye endémicu de les selves de la Península de Yucatán (Meleagris ocellata).
Tantu'l machu como la fema tienen la cabeza desnuda y un plumaxe de color cobrizu, negru, castañal o blancuciu, pero'l machu tien unes escrecencies carnoses, llamaes carúncules, que cuelguen de la cabeza y el pescuezu, y una destacada guedeya de plumes colgando del pechu. Miden hasta 1.17 m de llargu, siendo les aves más grandes de los montes nos qu'habiten y, como na mayoría de les munches especies de galliformes, el machu ye más grande que la fema y con más coloríu.
Los guajolotes aliméntense mayormente d'abiyotes, otres granes y inseutos. N'estáu montés viven en grupos hasta de 20 aves en llugares cercanos a árboles. Usualmente caminen anque nun pueden volar. N'estáu selvaxe los machos pesen ente 8 y 10 kg y les femes ente 4 y 5 kg, pero los animales adomaos lleguen a pesos mayores (15 kg los machos), una y bones la seleición por sieglos y los distintos procedimientos de reproducción y alimentación que tienden a llograr un rendimientu altu de carne pa l'alimentación humano.
Mientres el cortexu el machu atrai a la fema con soníos y depués espónxase alzando les sos plumes y abriendo la cola n'abanicu. La fema fecundada pon de 8 a 15 güevos nun nial ocultu ente la vexetación y depués guarar 25 a 30 díes hasta que salen los pitinos, que anque s'alimenten pola so cuenta, dependen de la proteición de la madre.
Esisten especímenes fósiles de Meleagridinae del Miocenu (fai aprosimao 23 millones d'años), como Rhegminornis[9] (Miocenu inferior Estaos Xuníos) y Proagriocharis (Miocenu cimeru-Pliocenu inferior).[10]
El guajolote primeramente esportóse de Méxicu a Europa nel sieglu XVI. El guajolote gallipavo o pavu selvaxe adomar por primer vegada en Méxicu fai yá más de mil años, de la mesma a empiezu del sieglu xx empezó a sumir en gran parte d'Estaos Xuníos.
Anguaño la cría de pavos domésticos ye una industria en gran escala en Norteamérica y Europa y el pavu ye'l platu preferíu pa celebraciones como la Navidá y el Día d'Aición de Gracies n'Estaos Xuníos.[11]
«Pavu» provien del llatín pavus,[12] ente que «guajolote» ye un nahuatlismo que deriva de la voz huexólotl (bisarma grande);[13][11][14] dambos términos designen a les especies d'esti xéneru. Pela so parte, «Meleagris» provien del griegu antiguu μελεαγρίς, pallabra que designaba a les pites de Guinea.[15]
El pavu (Meleagris) tamién conocíu como guajolote, ye un clado d'aves galliformes de la familia Phasianidae qu'inclúi dos especies qu'habiten n'América. El pavu común o gallipavo(Meleagris gallopavo) ye nativu d'Estaos Xuníos y Méxicu; ente que'l pavu ocelado o de monte, tamién llamáu kuts en llingua maya, ye endémicu de les selves de la Península de Yucatán (Meleagris ocellata).